پروبیوتیک ها میکروارگانیسم های زنده ای هستند که تصور می شود خواص سلامت بخشی برای ارگانیسم میزبان داشته باشند. بر طبق تعریف رایج و مورد قبول FAO/WHO: "پروبیوتیک ها میکروارگانیسم های زنده ای هستند که وقتی به مقدار کافی به بدن برسند، دارای خواص سلامت بخشی برای میزبان خود هستند". باکتری های اسید لاکتیک (LAB) و بیفیدوباکتریوم ها رایج ترین میکروارگانیسم هایی هستند که تاکنون بعنوان پروبیوتیک مورد استفاده قرار گرفته اند؛ البته بعضی از مخمر ها و باسیلوس ها نیز ممکن است مفید باشند. پروبیوتیک ها معمولا با افزودن کشت های زنده و فعال در غذاهای تخمیری استفاده می شوند که از آن جمله می توان به ماست، ماست سویا یا مکمل های غذایی رژیمی اشاره کرد.

از نظر واژه شناسی، به نظر می رسد که اصطلاح "پروبیوتیک" ترکیبی از پیشوند لاتین "pro" (به معنای "برای") و صفت یونانی "βιωτικός" یا "biotic" باشد. واژه دوم، از اسم یونانی "βίος" یا "bios" (به معنای "زندگی") مشتق شده است.

در اوایل قرن بیستم تصور می شد که پروبیوتیک ها بوسیله بهبود توازن میکروبی روده و در نتیجه، جلوگیری از رشد و/یا فعالیت باکتری های مولد سم و/یا بیماریزا اثر سلامت بخش خود را بر میزبان اعمال می کنند. امروزه اثرات سلامت بخش خاصی از پروبیوتیک ها بررسی و ثبت شده است که از آن جمله می توان به تسکین بیماری های التهابی روده ای مزمن، پیشگیری و درمان اسهال ناشی از باکتری های پاتوژن، عفونت های ادراری و بیماری های آلرژیک اشاره کرد.