بر اساس تعاریف ارائه شده توسط سازمان جهانی غذا و کشاورزی (FAO) و سازمان بهداشت جهانی (WHO)، ^[1]پروبیوتیک‌ها میکروارگانیسم‌های زنده‌ ای هستند که در صورت مصرف به مقدار کافی، موجب ارتقاء سلامت میزبان می‌شوند. عوامل مختلفی مانند استرس، آنتی‌بیوتیک ها، رژیم غذایی نامناسب، بیماری‌ها و عفونت‌های مختلف می‌تواند شمار باکتری‌های مفید میکروفلور را کاهش دهند. ترکیب فلور میکروبی روده بسیار وابسته به روش تغذیه و مواد غذایی مورد استفاده می‌باشد، لذا مصرف مواد غذایی غنی شده با پروبیوتیک‌ها و مکمل‌های پروبیوتیک می‌تواند فلور میکروبی روده را تغییر داده و میکروب‌های مفید را جایگزین انواع مضر آن نماید. پروبیوتیک‌ها به روش‌های مختلف بر سلامت فرد اثر می‌گذارند. این میکروارگانیسم‌ها می‌توانند در ناحیه روده با تولید اسیدهای آلی و مواد ضد میکروبی مانع رشد باکتری‌های بیماری‌زا شوند. خوشبختانه مطالعات علمی نشان داده ‌است که مصرف پروبیوتیک‌ها می‌تواند سبب افزایش شمار این باکتری‌های مفید شده و در نتیجه‌ی آن موجب ارتقاء سطح سلامت عمومی و افزایش مقاومت بدن دربرابر عوامل بیماری‌زا گردند. هزاران مقاله چاپ شده در مجلات معتبر در نقاط مختلف جهان، مفید بودن پروبیوتیک‌ها را نشان داده است. کاهش ابتلا به اسهال‌ (مستقل از عامل ایجاد کننده‌ی آن)، کاهش قابل توجه عوارض بیماری‌هایی چون سندرم سوء جذب، افزایش قدرت سیستم ایمنی به خصوص در کودکان، کاهش مشکلات ناشی از عدم تحمل لاکتوز، افزایش قدرت سیستم گوارش در جذب مواد معدنی و کنترل سطح قند خون هم در افراد سالم و هم در مبتلایان به دیابت تنها بخشی از تأثیرات مثبتی هستند که دانش فعلی توانسته‌است آنها را اثبات نماید. مردم با هر سن و جنسیتی می‌توانند از فواید پروبیوتیک‌ها بهره گیرند. با مصرف پروبیوتیک‌های بومی، نوزادان و کودکان سیستم ایمنی قدرتمند و مقاومی در برابر عوامل بیماری‌زای مختلف خواهند داشت، شدت و دفعات تکرار عفونت‌های زنانه کاهش خواهد یافت، افراد سالمند از یبوست و عوارض آن در امان خواهند بود و مردان و زنان در هر سنی از تعدیل سیستم ایمنی خود بهره خواهند برد.

^[2]پری‌بیوتیک‌ها گروهی از مواد مغذی هستند که معمولا از جنس کربوهیدرات‌ها (مانند اینولین) می‌باشند که در صورتمصرف خوراکی، باعث رشد و تغذیه باکتری‌های مفید در دستگاه گوارش می‌شوند و در سال‌های اخیر ارتباط آنها با سلامتیانسان بسیار مورد توجه قرار گرفته است. پربیوتیک‌ها به طور طبیعی در میوه ها ، سبزیجات و گیاهان خاصی از جمله کنگر فرنگی (artichoke)، مارچوبه (asparagus)، موز، کاسنی (chicory)، سیر و پیاز یافت می‌شوند. پری‌بیوتیک‌ها در برابر آنزیم‌های  دستگاه گوارش انسان تقریباً یا کاملاً غیر قابل هضم می‌باشند اما توسط میکروارگانیسم‌های موجود در روده طی پروسه تخمیر، تخریب و تبدیل به اسیدهای چرب با زنجیره کوتاه شده و می‌توانند وارد جریان خون سیستمیک شوند که بدین صورت نه تنها دستگاه گوارش، بلکه سایر ارگان‌های دوردست را تحت تأثیر قرار می‌دهند.

به محصولاتی که ترکیبی از پروبیوتیک‌ها و پری‌بیوتیک‌ها می باشند، ^[3]سین‌بیوتیک گفته می شود. در واقع سین‌بیوتیک‌ها برای غلبه بر مشکلات بقاء احتمالی  باکتری‌های پروبیوتیکی در هنگام عبور از دستگاه روده فوقانی ساخته شدند. پری‌بیوتیک موجود در یک محصول سین‌بیوتیک سبب تحریک رشد، کمک به بهبود بقا و کلونیزه شدن موثرتر پروبیوتیک‌ها در دستگاه گوارش میزبان می‌شوند و در نهایت سبب حفظ هموستاز روده و سلامت عمومی بدن می‌شود.